Arayış

Diagon Yolu’ndaki düzenli yaşamının bir anda tepetaklak olması yüzünden bir süredir Çatlak Kazan’a yerleşmiş olan Willy, bu durumdan hiç memnun değildi. Bir kere burada kalmak bedava değildi. Yıllardır konaklamaya para ödememişti. Hatta yıllardır herhangi bir şey için para ödediğini de hatırlamıyordu. Onun hayat tarzı daha çok “ihtiyacın kadar çal, aynı yerde fazla kalmadan ikile” minvalinde ilerlemiş, aklına bile getirmek istemediği lanet karıyı öldürdükten sonra kaçarken karşılaştığı Yorozuya’da da beleşe yaşama şeklinde gelişmişti. Tam olarak beleşe yaşıyordu denemezdi aslında. İnsanların saçma sapan ya da o kadar da saçma sapan olmayan işlerini yaparak geçimlerini sağlıyorlardı. Fakat o kadar az sayıda insan Yorozuya’ya başvuruyordu ki çoğunlukla kiralarını ödemelerini sağlayan geliri, kıçından uydurduğu işlerle kendilerine başvuran Eugenio Marquesa’ya borçlulardı. Eugenio Marquesa demişken, onu da bir süredir görmemişti Willy Lee.

Cebinde tek bir Galleon bile yokken Çatlak Kazan’da kalacak parayı nereden bulduğunu merak edebilirsiniz. Willy’nin aslında bir miktar parası vardı, yok değildi. Ancak bunu, eski dostu yeni düşmanı Colin’in başına ödül olarak koymuştu. Şıpıdık’ı kaybeden Colin’in Willy’ye sağlam bir hesap vermesi gerekliydi. Kelle avcısını, onu öldürsün diye tutmamıştı. Yakalaması için tutmuştu. Tuttuğu kelle avcısı, hedefi yakalayabilmesi için birkaç şeye ihtiyacı olduğunu, bu yüzden ödülü önden alması gerektiğini söylediğinde Willy, tereddütsüz bir şekilde elindeki tüm parayı avcıya vermişti. Colin’in karşısına getirilmesini her şeyden çok istiyordu çünkü. Hırs gözünü bürümüştü. Tabii ki; parayı alan kelle avcısı sırra kadem basmış ve Colin’in Co’sunu bile Willy’ye getirmemişti. İşte şimdi de meteliksiz bir şekilde Çatlak Kazan’da zaman öldürmekteydi. Odası zaman cesetleriyle dolmuştu.

Evet, cebinde tek bir Galleon yokken Çatlak Kazan’da kalacak parayı nereden bulduğunu hâlâ merak ediyor olabilirsiniz. Şöyle ki; öyle bir para da bulmamıştı. Odayı belirsiz bir süreliğine kiralamış ve tüm ücreti çıkış yaparken ödeyeceğini söylemişti. Planı, kelle avcısı Colin’i yakaladıktan sonra konaklama ücretini Colin’e ödetmekti. Tabii kelle avcısına tüm parasını önden verip elinde koca bir Colin’sizlikle kalınca planları da suya düşmüştü. Bu iş böyle olmazdı. İş başa düşmüştü. Colin’i kendisi bulmalıydı.

Hemen beynini çalıştırmayı denedi. O kadar uzun zamandır Yorozuya ailesiyle birlikte gerizekalı gibi yaşamıştı ki, beynini çalıştırması artık zor oluyordu. Zaten beynini çalıştırabilse, o gün tanıştığı bir kelle avcısına hedefin başına koyduğu tüm ödülü, hedef yakalanmadan vermemesi gerektiğini de düşünebilirdi. Ama düşünememişti işte. Gerçi para, Willy’nin endişelerinden biri değildi. Para gibi maddi konuları bir şekilde her zaman hallederdi. Onu esas endişelendiren şey Şıpıdık’tı. Şıpıdık uzun zamandır ortada yoktu. Bu kediyi ona alt komşusu, ev sahibinin yeğeni Estragon hediye etmişti. Kedi aslında onun kedisiydi fakat hayatına sonradan giren babasının yanına da sık sık gitmeye başladığından onunla yeterince ilgilenemediğini söyleyerek Şıpıdık’ı Willy’ye vermişti.

Beynini çalıştırma çabaları başarıyla sonuçlandı ve düşünmeye başladı sonunda Willy. Colin’in çevresi çok da geniş sayılmazdı. Yanına gidebileceği insanların sayısı fazla değildi. Yakın arkadaşı Eugenio Marquesa’nın onu koruduğundan şüpheleniyordu Willy ama Eugenio’ya da ulaşamamıştı. Bu yüzden ona da çok kızgındı Lee oğlu. Kendisi, o doğum yaparken bile onun yanında olmuştu. Tamam, Colin’in yerini söylemese de olurdu ama en azından kendisine ulaşmaya çalışan Willy’nin çağrılarını cevapsız bırakmayabilirdi. Willy kendisini dışlanmış hissediyordu. Hem arkadaşlarını hem de kedisini kaybetmişti. Hepsi de aptal oğlu aptal Colin yüzündendi. Onu bulmalıydı… Evet, onu bulmalıydı!!!

Daha hızlı ve efektif düşünebilmek için elini willysine götürüp onu yavaşça okşamaya başladı. Willy’nin willysi bazen ona düşünmesinde yardımcı olurdu. Willy’nin willysi başını iyice kaldırınca konuşmaya başladı. “Aaaaah Willy, uzun zamandır benimle beraber düşünmüyordun. Bana başvurduğuna göre çok çaresiz kalmış olmalısın.”

“Evet,” dedi Willy üzüntüyle willysine. “Çok çaresizim. Burada kapalı kaldım. O Colin denen yavşağı bulmam gerekiyor. Diagon Yolu’nda olmadığını biliyorum. Tanıdığımız kimsede de yok. Zaten herkese ‘Willy beni öldürecek ühü ühü’ diye duygu sömürüsü yaptığından da eminim. O yüzden kimse bana yerini de söylemiyor. Canım willym, bu işi çözsen çözsen sen çözersin. Nereye gitmiş olabilir bu herif?”

Willy’nin willysi bir süre sessiz kaldı. Hatta bir ara yumuşadı ve başını indirdi. Ancak Willy sabırlıydı. Ne kadar beklemesi gerekiyorsa o kadar bekleyecekti. Zaten günlerdir Çatlak Kazan’da boş boş beklemekten başka ne yapmıştı ki? Ara sıra tamamen uyumaması için willysini dürttü ve allah bilir ne kadar süre sonra willy konuştu.

“Eski dostun Colin’in zekası da senden çok parlak değil. Fazlaca gizli bir yerlere gidip saklandığını düşünmüyorum. Başına koyduğun ödülden haberdardır ancak ödül avcısının seni dolandırıp kaçtığını muhtemelen bilmiyor. Birkaç zamandır kaçak hayatı yaşıyor. Bu durum onu boğmuştur. Arkadaşlarıyla beraber olmak isteyecektir. Kalabalık ancak kele avcılarının uğrak yeri olmayan bir mekan düşünebiliyor musun?”

Colin gerçekten de süperzeka sayılmazdı. Willy’nin willysi her zaman doğru yönlendirmeler yapardı. Willy willysine her konuda çok güvendiğini söylemekten gurur duyuyordu. İşte yine ona yol göstermişti. Willy de çok zeki sayılmazdı ancak kafasına koyduğu şeyi becermek gibi bir yeteneği vardı işte. Colin’in nerede olabileceğini bulmuş olabilirdi. Şansını deneyecekti.

Hemen üstünü değiştirdi. Diagon Yolu’nda şöyle bir gezintiye çıktı. Dükkan vitrinlerine bakan insanların ceplerindekileri hızlıca ve ustalıkla yürütüp konaklama ücretini topladıktan sonra Çatlak Kazan’daki hesabını kapattı ve Hızır Otobüs’ü beklemeye başladı. Otobüs hızır gibi yetişti. Açılan kapıdan içeri giren Willy’yi karşılayan kafa/muavin sordu “Yolculuk nereye hemşerim?” Willy gözlerini uzakta bilinmez bir noktaya dikti ve buğulu bir sesle cevap verdi. “Hogsmeade Köyü’ne.”

Otobüsün uğraması gereken başka duraklar da vardı. Önce Londra’da bir yerlere yolculardan birkaçını bıraktıktan sonra kafa/muavin “Sıradaki sokak, Korku Sokaaaaa…” diyerek bir sonraki destinasyonu otobüs yolcularına bildirdi. Gel zaman git zaman Hogsmeade’e vardılar. Willy o kadar heyecanlıydı ki willysi uyanmıştı. Hemen ona sopayla birkaç kez vurarak bayılttı ve köydeki alkollü mekanları sıradan gezmeye başladı.

Üç Süpürge isimli oldukça kalabalık bir pubın önünde durdu Willy. İçerden yüksek kahkaha sesleri ve birçok insanın aynı anda konuşmasından kaynaklı uğultular geliyordu. Olsa olsa burdadır, diye düşünerek mekana arz-ı endam eyledi Lee oğlu. Kalabalıkta onu seçmesi kolay olmamıştı. Ama şüpheye yer bırakmayacak şekilde bu oydu. “Vay vay… Çilli bir yüz, ikinci el bir cübbe… Bu ancak sen olabilirsin. İşte sonunda seni buldum Lin =)”. Willy’nin dudakları gülümsese de gözlerinden psikopat bir ışık saçılıyordu.

Alexander Griffiths bir sabah bunaltıcı düşlerden uyandığında kendini yatağında dev bir hayalkırıklığına dönüşmüş olarak buldu. Bu durum onu hiç korkutmadı, sadece çok etkiledi… Uzun zamandır dev bir hayalkırıklığı olarak uyanmaktaydı zaten. Verona’ya olan hislerini ona açamamak, genç delikanlıyı huzursuz ediyordu. İçindeki huzursuzluğu bir nebze olsun azaltmak için aile işlerine yoğunlaşmıştı ama cinlere, şeytanlara, acayip heyvanlara benzeyen yaratıklar ona hiç de iyi gelmemişti. Alex’i her zaman mutlu eden Quidditch bile eskisi kadar zevk vermiyordu artık. Bu konuyu kimseyle konuşamamak da içinde büyüyen sıkıntıya hiç yardımcı olmuyordu. Ravenclaw’la berabere kaldıkları bir maçın ardından Ortak Salon’da kankileri Vali ve Dimi ile konuşurken dökmüştü içini en sonunda ama isim vermeden tabii ki… Çok güzel, çok tatlı, çok akıllı, çok politik bir kızdan çok hoşlandığını ama bunu ona asla itiraf edemeyeceğini çünkü reddedileceğinden emin olduğunu ve onun arkadaşlığını da kaybetmek istemediğini gözleri yaşlı bir şekilde anlatmıştı onlara. “İşte böyle…” demişti iç çekerek. “Neyse, ben kitabıma devam edeyim.” Uzanıp Lenin’in ‘Devlet ve Devrim’ isimli kitabını almaya yeltendi ama Dimitri elini onun elinin üstüne koymuştu bile. “Dostum, içindekileri rape dökmelisin.” Valentine, sarhoş kafasını aşağı yukarı sallayıp duruyordu. “Evet kanka! Derdine rapten iyi derman bulamazsın. Bir kere denesen ne demek istediğimizi anlayacaksın.” Alex rap dinlemeyi sevse de duygularını rap ile ifade etmeyi daha önce hiç düşünmemişti. Yine de Vali ve Dimi’nin sözlerine bir şans verdi. Bir hafta sonu yatakhanede sessizlikte otururken eline parşömen ve tüyünü aldı. Ve duygularını kağıda dökmeye başladı…

“Yo Verona,
Veriyon ona buna,
Vermiyon hiç bana,
Kurban olam sana.

Vermesen de olur bana,
Tek isteğim kalbin aslında,
Senin için gömüldüm kitaplara,
Çok sıkıcı bu komünist dava.

İkimizin saçları da sarı,
İkimiz de çalışkan, sanki iki arı,
Hiç unutmam bira içtiğimiz barı,
Yeter artık sev beni be karı!

Alex geldi sözlerinin sonuna,
Rap iyi geldi iç sıkıntıma,
Üçüncü kıtanın kafiyesi farklı,
Ama olsun, gebersin Rus çarı!!!!”

Bu gerçekten de iyi hissettirmişti. Bu yazdığı rapi kendisinden başka kimsenin görmemesi için hemen kağıdı kıvırıp kıçının içine soktu ve bahçeye indi temiz hava almak için.

Yine bir gün Quidditch’teki başarılarını kutlamak için geldikleri Üç Süpürge’de sessizce sarhoş oluyordu. Arkadaşlarının yanındaki şamatadan dışlamıştı kendini. Dertli bir şekilde içiyordu. Fakat duyduğu silah sesi, dikkatini kendi dertlerinden uzaklaştırdı ve arkadaşlarının olduğu masaya doğru koştu sarhoş bir şekilde. Elinde silah tutmakta olan biri ve onun karşısında yere yığılmış Colin’i görünce neye uğradığını şaşırdı. “O şey… Öldü mü?” dedi incecik bir sesle. O şey dediği Colin, yerde hareketsiz bir şekilde yatıyordu. Elinde silah olan kişi ayağıyla dürttü Colin’in yerdeki bedenini.”Şşşş, lan! Oğlum! Sıkmadım ki lan sana. Sıkmadım oğlum. Manyak mısın sen elimdeki silah gerçek bile değildi. Lann! Lin! LİN!” Yabancının Lin diye hitap ettiği kişinin kendisi de bayıldığını sanarak kendini yere bırakmıştı ama aslında bayılmamıştı. Willy’nin şaka silahından çıkan ses o kadar gerçekçiydi ki korkudan ölmüştü!

“Olamaz!!!!!!!” diye deliriyordu silahlı yabancı Willy. “EN YAKIN DOSTUMU ÖLDÜRDÜM!” Alex’in sarhoşluğu yavaş yavaş geçmekteydi. Kendisini daha ayık hissediyordu. Hemen duruma el koyması gerektiğini hissetti ve elini Colin’in boynuna götürüp nabzını ölçtü. Nabız falan yoktu… Colin ölmüştü. Kalabalığa dönerek “Ölmüş.” Dedi. Özellikle kızlar çığlık koparıp bayılma hareketleri falan yapıyorlardı üff çok sıkıcıydı. Onun hoşlandığı kız hiç böyle şeyler yapmazdı. Şimdi burada olsa, çoktan katili dövmeye başlardı. Sahi, o neren burada değildi acaba?

“Yaygarayı kesin!” Alex’in sesi çok güçlü çıkmıştı. Kendisine oldukça güvendiği bir alanda boy gösterecekti şimdi. “Onu geri getirebilirim!” Herkesin yüzündeki şaşkın ve inanmaz ifadeyi gördükten sonra sesini biraz alçaltması gerektiğini fark etti. Kendisiyle beraber daha önce Cehennem’e gelen ekip ona yeterdi de artardı bile. Hemen Vali ile Dimi’yi kenara çekti. “Siz, ben, bu Willy denen mal, kardeşim Daniel Cennet’e gidip Colin’i kurtaracağız. Cehennem’den çok daha kolay olacağından emin olabilirsiniz.” Zavallı Alex, yani haleeeeex, ne kadar da masumdu… Cennet’e gidecek ekibin bu kadarla kalacağına gerçekten inanıyordu…

Cennete varabilmek için ilk durakları Suudi Arabistan’da bulunan Mekke diye bir şehirdeki değişik bir mimari yapıydı. Aslında değişik olmasının sebebi, hiçbir özelliği yokmuş gibi görünen bu kare şeklindeki yapının etrafında binlerce insanın aynı anda dönmesiydi. Alex bunu son derece ilginç buluyordu. Kâbe denen bu yapının özellikle bir yerine fazlaca ilgi var gibi görünüyordu. Herkes oraya dokunmaya çalışıyordu. Hatta bazıları öpmeyi bile deniyordu. Önce kendi aralarında bir çember oluşturup ilahiler söyleyerek dönmeye başlasalar da daha sonra kendilerinin de kalabalığa karışıp onlarla birlikte dönmeleri gerektiğini idrak ettiler. Alex deneyimli olduğunu iddia etse de daha önce Cennete hiç gitmemişti. Birden fazla kere cehennemde bulunmuş olsa da Cennet ve Cehennem tamamen farklı ve birbirlerinden çok uzak iki yerdi. Ayrıca Cennete gitmeye çalışırken yolu kaybedip Arafa düşerlerse işte o zaman neler olacağını hiç kestiremiyordu. Endişe içerisinde, buradaki insanların ‘tavaf’ olarak adlandırdıkları dönme işlemini gerçekleştirirken, hemen arkasında tavaf etmekte olan kardeşinin sesini duydu. Daniel eğilere Alex’in kulağına fısıldadı. “Seni çok gergin görüyorum kardeşim. Sanki daha az önce hasta yatağından kaldırılan kişi senmişsin gibi. Her an kusacak gibi görünüyorsun.” Alex kafasını çevirip Daniel’a baktı. Kardeşinin yüzünde yavşakça bir gülümseme vardı. Karşısındakinin hoşuna gitmeyecek bir şey söylemeden önce yüzü her zaman böyle görünürdü. “Bir line çeksen hiçbir şeyin kalmayacak.” Alex hiçbir şey söylemeden tavaf etmeyi sürdürdü. Fakat üzerindeki gerginlik ve sorumluluk katlanarak artmaktaydı sanki. Neden üstüne vazife olmayan işlere bulaşıp duruyordu ki? Şeytanla anlaşma yapmakla başlayan ilahi hikayesi Cehenneme gitmekle devam etmişse de Şeytanla daha önceden tanıştığı için bu o kadar zor olmamıştı. Fakat Cennet? İşte buraya girebileceğini düşünerek gerçekten saçmalamıştı. Egosu, gerçeklerin ve yeteneklerinin önüne geçerek yanlış bir karar almasına sebep olmuştu. Off, Verona’yla Ortak Salon’da devrim tartışıyor olsaydım keşke şu an diye düşünse de sonuçta artık buradaydı ve Colin denen büyücüyü kurtarmak için de söz vermişti. Sözünden dönecek değildi. Bir kere olsun Daniel’ı dinlemeye karar verdi. Kardeşinin kendisine uzattığı tabladaki çizgilerden birini burnunun içine çekti. Kısa bir süre sonra kendisindeki değişimi hissetmeye başlamıştı bile. Beyni vızır vızır çalışıyordu.

Tam Daniel’a dönüp ‘Vay canına! Demek kokain buymuş… Vay canına…' diyecekti ki onun yalnız olmadığını gördü. Tüm bu işleri başına açan Willy ile beraber uyuşturucunun ne kadar mükemmel olduğu hakkında muhabbet edip kokain çizgileri çekiyordu kardeşi. Daniel’ın bu deliyle beraber butik uyuşturucu partisi düzenlemiş olmasına çok sinirlenen Alex, bir an için Cennete gitmeye çalışmaktan vazgeçmeyi bile düşündü. Fakat bu, onun karakterine hiç uygun bir şey değildi. Uyuşturucu muhabbeti bitmiş, ruhsatsız silah muhabbetine geçmişlerdi. Yazar, Daniel ve Alex’in Melez mi Safkan mı olduklarını unuttuğu için Daniel’ın silah hakkındaki bilgisinden emin olamadı ve bu kısmı hemencecik geçiverdi o yüzden.

Dikkatini dönen insanlara verdi yeniden. Kâbenin özellikle ellenmeye ve öpülmeye çalışılan yerine yaklaşmıştı o da. Daha dikkatli bakabilmek için kalabalığı yardı. Bir taşı öpmeye ve ellemeye çalışıyordu bu kadar insan. Iyy, ne iğrenç diye düşündü Alex fakat merakına yenik düşüp o da dokundu taşa.

Bir saniye içerisinde kendisini başka bir yerde buldu. Bir kemerin önündeydi. Kocaman bir kemerdi bu. Yüksekliği o kadar fazlaydı ki, Alex bunca yüksekliğe kimin ihtiyacı olur ki diye düşündü. Kemerin iki yanında iki kişi bekliyordu. Bu kişiler de çok uzun boylulardı ve beyaz kıyafetler giymektelerdi. Sol tarafta bekleyen kişi bir kadın, sağ tarafta bekleyen kişi ise bir erkekti. Alex yavaşça onlara doğru ilerlemeye başladı. Bu iki uzun insana yaklaştıkça, onların kendisini gülümseyerek beklediklerini fark etti. “Merhaba Griffiths oğlu.” dedi solda bekleyen kadın. Dudakları gülümsese de gözlerinin güldüğünü söylemek zordu. “Aklından geçenleri biliyorum Griffiths oğlu.” dedi diğer adam. “Gerginsin. Burada ne aradığını merak ediyorsun. Her şeyden önce de burasının neresi olduğunu merak ediyorsun.”
“Burası aradığın yer Griffiths oğlu.” Bu kez kadın konuşmuştu. “Fakat burada hoş karşılanacağını söylemek yalan olur.” Dudaklarındaki gülümseme silinmişti. “Hatta buraya ne cesaretle geldiğini de merak ediyorum doğrusu.”
“Dur bir dakika kardeşim.” dedi adam. “Buraya gelebilen herkes, buraya gelebilmeyi hak etmiş demektir. Misafirlerimize hak ettikleri şekilde davranmak ve onlara Cennetteki yollarını göstermek de bizim görevimiz.” Kadın, artık içindeki öfkeyi saklamaya bile çalışmayarak adama tısladı. “Luciferla ortaklık eden birini Cennetimize almamı nasıl beklersin? Babam buna çok sinirlenecek!”
“Babam, hak etmeyen kimsenin bu kapıya gelemeyeceğini ve gelen herkese eşitimizmiş gibi davranmamızı öğütlemedi mi? Bizzat kendisi, bunu söylemek için binlerce yıllık sessizliğini bozup yanımıza gelmedi mi? Sence babamız bu genç delikanlının burada bulunmasına mı daha çok sinirlenirdi yoksa çok değer verdiği inzivasını bozmaya değer bulduğu uyarısını dikkate almamamıza mı?”

İki kardeş birbirlerine delici nazarlarla bakıyordu. Alex ise sessizce başına gelecekleri beklemekteydi. Kısa bir süre sonra kadın Alex’e bakarak “Pekala Griffiths oğlu. Sana eşitimizmiş gibi davranmam gerekiyor. Bundan hoşlansam da hoşlanmasam da… Buraya ölümlü olarak geldiğini görebiliyorum. Bu nadirdir. Genelde insanlar buraya ölümlülüklerinden kurtulduklarında ölümsüz hayatlarını yaşamak için gelirler. Şimdi, bana burada neden bulunduğunu söylersen sana yardımcı olabilirim.” dedi.

Alex’in aklında bir sürü soru vardı. “İlk olarak, merakımı mazur görürseniz bir şey sormak istiyorum. Bana neden eşitiniz gibi davranıyorsunuz? Tanrı, siz meleklerin biz insanlara iman etmesini emretmemiş miydi? Hatta Lucifer ile araları bu yüzden bozulmadı mı?”
“Evet öyleydi,” dedi adam. “Fakat babamız, Lucifer’ın sinirlenmekte çok da haksız olmadığına karar verdi. Siz insanlar öyle şeyler yaptınız ki… Nihai kararı, bize eşit olduğunuz yönünde. Bizden üstün değilsiniz artık. Kardeşimiz bunu yüzbinlerce yıl önce öngörmüştü. Fakat babanızın haksız olması, onun babanız olduğu ve onun sözlerine saygı duymanız gerektiği gerçeğini değiştirmez. Babamız sizi yarattığında, yeni bir oyuncak elde etmiş gibi sevinçli ve heyecanlıydı. Onun bu çocuksu yönünü her zaman sevimli bulmuşsam da, yeni oyuncağına iman etmemiz söylendiğinde hepimiz bunu kaldırabilecek olgunlukta değildik. Lucifer Cennet’ten sürüldü fakat tek yaptırım bu olmadı elbette. Sana Cennet tarihi dersi vermekten her ne kadar zevk alacak olsam da zamanını fazlaca almak istemiyorum. Özetle, başka isyancılar ve başka yaptırımlar da oldu. Bazı kardeşlerimiz Lucifer’la beraber gitmek istediği için öldürüldü. Bazılarımız ise sadece eleştirdiğimiz için cezalandırıldık. Ben ve yanımdaki kız kardeşim de eleştirenlerdendik. Gördüğün gibi, artık sonsuza kadar Cennete gelenleri karşılamakla görevliyiz. Ve Cennetin sonsuz nimetlerine sonsuza kadar sırtımız dönük kalmak zorundayız. İşte bizim cezamız da bu.”

Alex hiç korkmamış, sadece çok etkilenmişti… Cennet tarihiyle ilgili daha fazla şey dinlemek istiyordu fakat Dünyada zaman geçmekteydi ve arkadaşları nereye gittiğini merak etmeye başlamışlardır bile. “Arkadaşlarımla beraber, yanlışlıkla ölen birini aramaya gelecektik. Cennete gelmeyi isteme sebebimiz buydu. Fakat bir şekilde ben tek başıma geldim ve şimdi onları buraya nasıl getiririm bilemiyorum.”
“Arkadaşlarını buraya getiremeyiz. Buraya ya onlar gelir ya da Uriel onları buraya getirir.” Kadın, kollarını göğsünde birleştirmiş, lanet saçan gözleriyle Alex’e bakıyordu.
“Fakat sana onlara seslenme fırsatı verebiliriz.” Alex, merakla adama döndü. Adam, cümlesini bitirdikten sonra elini arkasına götürmüş ve biraz uğraştıktan sonra bir megafon çıkarmıştı. “Bir şeyler saklamak için burada her zaman kıçımızın içini kullanırız. Gördüğün gibi melek kıyafetlerinin cepleri yok.” Alex sevinçle “BUNU BEN DE KULLANIYORUM!” dedi ve adam meleğin kendisine uzattığı megafona uzandı. Elinde biraz tutup incelese de nasıl çalıştığını anlamamıştı. Sorar gözlerle kemerin başındaki meleklere baktı.
“Sadece söylemek istediklerini söyleyeceksin Griffiths oğlu. Bu o kadar da zor olmamalı, değil mi?” Cümlesi bitince kadın gözlerini devirdi.

Alex, megafonu ağzına doğru götürüp seslendi. “Daniel. Hey, Daniel! Beni duyuyorsan ben Alexander. Cennete gelmek istiyorsanız o herkesin yalamaya çalıştığı taşa dokunmalısınız. Hemen dediğimi yap ve diğerlerine de söyle.” Alex megafonu indirip beklemeye başlayacaktı ki, Daniel’ın onu duysa da uyuşturucunun etkisiyle hayal gördüğünü sanacağı geldi aklına. “Bu arada, bu bir hayal değil gerçekten benim ve acil gelmeniz lazım.” diye ekledi bu yüzden. Bir süre sonra tüm grup gelmişti Cennetin kapısına.

Şaşkınlıkla geçen ilk bir dakika sonrasında Alex grubu toparladı ve onlar yokken öğrendiği her şeyi onlara aktardı. Artık Cennete girip Colin’i arama zamanı gelmişti fakat kapıdaki bu melekler o kadar kolay izin verecekler miydi acaba buna? Alex, lider olmanın verdiği gururla çalımlı çalımlı yürüyerek meleklerin yanına geldi. “Anlamıyorum,” dedi. “O taşa dokunan bir sürü insan vardı. Fakat sadece ben ve arkadaşlarım buraya geldik. Neden?”

Kadın dudaklarını büzüştürmüştü ama adam sevecenlikle konuştu. “Çünkü burada olması gerekmeyen biri asla buraya gelemez. Genelde bir kere gelirler ve bir daha çıkmazlar. Önceden de dediğim gibi, buradan girebilmek için ölümlü hayatının son bulmuş olması gerekirse de bu kesin değildir. Daha önce de buraya gelenler ve buradan gidenler oldu. Senin gibi.” Melek derin bir nefes alarak cümlesine devam etti. “Buraya arkadaşınızı kurtarmaya geldiğinizi biliyorum. Buna izin vermememiz gerekseydi burada zaten olmazdınız. Lütfen arkadaşlarını da al ve içeri gir. Cennete hoşgeldiniz.”

Kozlov Kardeşler’in başı yine beladaydı. Vitali’nin akıldan yoksun ikizi Aleksey’in sakarlığı yüzünden Bay Ölüm’ün titizlikle biriktirdiği koleksiyon ruhları vitrinden kaçıp Ahiret’in çeşitli yerlerine dağılmışlardı. Vitali kendisini feda etmese, Aleksey oracıkta ölecekti… Hatta bükülecekti… Her zaman böyle kahraman ruhlu olmuştu Kozlov oğlu. İkizi Kış Askeri için elinden gelen her şeyi her zaman yapardı. Kendisi de Güz Askeri olmak istiyordu çünkü sonbahar en sevdiği mevsimdi fakat kıskanç kardeşi buna izin vermemişti. Bu yüzden de Vitali, Yüzbaşı DFÖA ilan etmişti kendisini gizlice. DFÖA’nın yılmaz savunucusu…

Hatta bir keresinde pembe peruklu ve tek gözlü birinin gizemli bir mektubuyla İntikamcılar isimli bir çeteye bile dahil olmuştu. Neydi adamın adı? Evet, James Winfield’dı. James Losefield değildi. Vitali onun şimdi nerede ve ne yapıyor olabileceğini düşünmeye başladı fakat bu düşünceleri yeni bir yolculuğun ufukta görünmesiyle kesildi. DFÖA ile birlikte dünyanın çok yerini gezmişlerdi. Su altlarında yolculuk yapmışlar, Kayıp Kıta’da bulunmuşlar, engin denizlerde yüzüp bulutlarla uçmuşlardı. Fakat Kayıp Kıta’da yaşadıklarını sadece Bay Ölüm, Aleksey ve Vitali hatırlayabiliyordu. Yani DFÖA’nın tayfası. Diğer kişilerin hafızası kalıcı olarak silinmişti. İşte Alex ve Verona bu yüzden hâlâ arkadaştılar…

Vitali hemen kendisine bir sırt çantası hazırladı ve gerekli olabilecek her şeyi içine koydu. Fakat daha sonra saçmaladığını fark ederek çantasını boşalttı ve içindekilerin tümünü kıçının içine soktu. Çünkü kıçının içindeki saptanamaz genişletme büyüsünü boşuna yaptırmamıştı. Bir Muggle gibi sırt çantası taşıyacak değildi herhalde. Bir an için zihni bulanmış olmalıydı. Gerekli olabilecek her şeyi kıçının içine güzelce istifledikten sonra Aleksey ile Colin’in yanına döndü. İlk durakları olan Cennet’e vardıklarında Bay Ölüm gemisi DFÖA’yı da alarak defolup gitti. Ellerinde işe yaramayan bir pusula ve ne olduğu belli olmayan şu çilli yaratıkla Cennette yalnız kalmışlardı. Alex’in rpsinde tasvir ettiği kapılı yerde neden geldiklerini açıkladılar. Bay Ölüm’ün mührünü gösterdiklerinde kapıdaki melekler onları içeri buyur ettiler. Böylece Vitali, Aleksey ve Probin oğlu Cennet Bahçeleri’ne giriş yaptılar.

Ellerindeki çalışmayan pusulaya baka baka bahçelerde ilerliyorlardı. Geminin yanaştığı limanın aksine burada renkler oldukça canlı ve çekiciydi. İnsan gözlerini alamıyordu. Buna içerlenen Aleksey renkli çiçeklerden birinin başına geçmiş “Heyyyy gözlerimi geri ver seni salak” diye söyleniyordu. Çiçek ona gözlerini geri verdiğinde yürümeye devam ettiler. İlerledikçe renkli çiçeklerin yerini yeşil yapraklı başka bir bitki almaya başladı. Değişik yaprakları olan bu bitkiyi incelemeye başladılar. Vitali bitkiyi koparıp tadına bakmayı teklif etti. Ne de olsa burası Cennet’ti. Ölülerin yeriydi. Onları tekrar öldürecek bir şey olamazdı bu bitki herhalde. Hemen bir yaprak koparıp ağzına götürdü ve çiğneyerek yuttu. Eee? Hiçbir şey olmamıştı. Tam dostlarına dönüp “Eee? Hiçbir şey olmadı Dambıldor.” diyecekti ki bir anda kendini engin denizlerde yüzüp bulutlarla uçarken bulmuştu. “Siz de yiyin! Müthiş bir bitki bu!” dedi Vitali. Bu bitkiyi o kadar çok sevmişti ki her şekilde tüketmek istiyordu onu. Yapraklarını kurutup sigara olarak içmek ya da içi su dolu bir kovaya konulan şişenin ağzından bir kapak alarak içmek de olurdu. Vitali’nin cesaretlendirmesiyle Aleksey ve Colin de kenevir denen bu bitkinin tadına baktılar ve onlar da engin denizlerde yüzüp bulutlarla uçmaya başladılar. Bir süre yüzüp uçtuktan sonra yolculuklarına devam etmeye karar verdiler çünkü Bay Ölüm’ün öfkesinden çok korkuyorlardı ve o ruhları bir an evvel bulmak zorundalardı. Ayrıca Cennet Bahçesi’nin her yeri kenevir bitkisiyle kaplıydı zaten. Vitali bitkinin adını nereden öğrendi birden diyecek olursanız da, bu bilgi malum olmuştu Yüzbaşı DFÖA’ya…

Yolculuklarına devam ederlerken Vitali bir anda çok dindar olduğunu hatırlayıp hüngür hüngür ağlamaya başladı. Gerçekten de Cennet’teydi. Tanrı’nın seçilmiş bir kulu olmasa burada ne işi vardı. Demek ki Tanrı Vitali ve Aleksey’i seviyor ve onları Cennetine kabul ediyordu. Bunu düşünerek daha çok ağladı ve DFÖA’dan kurtulur kurtulmaz Kozlov Muhallebicilerini tekrar hayata geçirmeye karar verdi.

Cennette ilerledikçe ilerideki siluetler dikkatlerini çekti. Yaklaştıkça bunların dayanılmaz güzellikteki kadınlar olduğunu gördüler. Hepsi de 18 yaşından büyüktü çünkü Kuranda anlatılan memeleri yeni tomurcuklanmış kızlara hallenmek iğrenç bir şeydi. Kadınlar üçünün yanına geldiler ve onlara kerkinmeye başladılar. Vitali içinden töbe töbeee çekse de bir yandan da Cennetin güzelliklerinin tadına bakmamak için zor tutuyordu kendini. Sonra kenevirin de etkisiyle hurilerden biriyle sevişti. Diğer ikisinin o sırada ne yaptığını ise göremiyordu. Huriden çıkan ışık etrafı görmesini engelliyordu. Sevişmeleri bittikten sonra Vitali “Gusül abdesti almam lazım” diye tutturdu. Dindar bir insan abdestsiz asla gezmezdi. Huriler buna gerek olmadığını söyleseler de Vitali ısrar etti ve huriler misafirleri Cennet Hamamlarına götürdü.

Cennet Hamamları denilen yer geniş göllerden oluşan bir yerdi. Gölün suyu sıcacıktı ve kendiliğinden köpüklüydü. Vitali, Aleksey ve Colin göllerden birine girip hurilerin onları yıkamasına izin verdiler. Bir yandan da kenevir yemeye devam ediyorlardı. Vitali kendini o kadar mutlu hissediyordu ki “Keşke ölsem ve hep burada yaşasam” diye düşünüyordu. Fakat ruhu Bay Ölüm’ün elindeydi ve Bay Ölüm onların ölmesine asla izin vermezdi. Aleksey ile Vitali borçlarını ödeyene kadar –sonsuza kadar olduğundan şüpheleniyordu Vitali- Bay Ölüm’ün kölesi olmak zorundaydılar.

Bu güzel banyodan sonra huriler üçlüyü yalnız bıraktılar. Vitali eee şimdi napıyoruz gibisinden bir bakış attı. Colin’in de bir fikri yokmuş gibi görünüyordu. Boş nazarlarla etrafına bakmaktaydı. “Eee, şu pusulaya bir daha bakalım yaauv.” dedi Probin oğlu ve yapacak daha iyi bir şeyleri olmadığı için hep beraber pusulaya tekrar baktılar. Fakat bu sefer bir değişiklik vardı. Pusula Vitali ile Alyoşka’nın olduğu yeri göstermiyordu. Başka bir yöne bakıyordu ibre. Hayretler içerisinde birbirlerine baktılar. Cennet Hamamlarında yaptıkları banyo, üzerlerine Dünya’da sinmiş bütün kokuları temizlemiş olmalıydı. Vitali bundan hiç korkmayıp çok etkilendi ve sevinç içerisinde ibrenin gösterdiği tarafa doğru yürümeye başladılar.

Kısa bir süre önce kafasını patlattığı insanla uzun bir yolculuğa çıkmak “Valentine’in Umutları ve Hayalleri”nde ilk sıralarda sayılmazdı. Ancak Cennete yapılacak bir geziyi de sırf bu müptezel yüzünden kaçıracak değildi. Daha önce gezdiği ülkeler ile hava atmayı severdi. Fakat daha sonra, okullarına yeni gelen veledin becerisiyle Cehennem’e yolculuk etmişti ve bu yolculuk öncekilerin tümünü geride bırakarak hayatının en havalı yolculuğu olmuştu. Bu yolculuğun vol.2’sunu yaşamak, kendini süper zeki ve süper cool zanneden bir Slytherin’e katlanmaya değerdi doğrusu.

Cennete ulaşmak için herkesin kafayı taktığı taşa dokunmaları yetmişti. Kocaman, kemerli bir kapının önünde belirmiş, kemerden içeri geçmiş ve çiçekli bir yolda bulmuşlardı kendilerini. Valentine, hemen cebinden son model mPhone’unu çıkarıp etrafın fotoğraflarını çekmeye başladı. Bu anı kaçıramazdı. Önce bir story paylaştı. Yukarıdan çekilmiş bir selfiesinin üzerine “Seninle Cehennem ödüldür bana, sensiz Cennet bile sürgün sayılır…” yazdı. Artık bir sevgilisi yoktu fakat konuştuğu birden fazla kız vardı. Hepsinin üstüne alınması için isim belirtmeden atmıştı storyyi.

Yolda ilerledikçe Daniel’ın çok iyi bildiği bir bitkiyle karşılaştılar. Daniel hemen kıçının içinde dolaştırdığı alet edevatını çıkardı ve bitkiyi dumanı solunabilecek bir hale getirdi. Sonra hep birlikte sonsuz tane sigara içtiler ya da Valentine’e sonsuzluk gibi geldi. İçe içe ilerledikleri yolun sonunda bir metro istasyonuna denk geldiler. Bu metro istasyonunun burada ne işi vardı, hangi duraklara uğruyor, yolculuğu nerede sonlanıyordu hiçbir fikirleri yoktu. Fakat Alex’in kendine çok güvenir bir şekilde “bana güvenin” demesi hepsinin içini gerçekten de ona karşı bir güvenle doldurmuştu ve ona güvenerek istasyona yanaşan metroya bindiler.

Metro, Cennet’in merkezinden biraz uzaklaşarak ilerlemeye devam ederlerken hepsi de kendini beşikteki bir bebek gibi hissediyordu. Valentine şu an nasıl göründüğünü merak etti. Dimitri’yle bu hislerini paylaşmaya karar verip gözlerini açtığında gördü ki Dimitri de aynı kendisi gibi pişmiş kelle misali sırıtıyordu. Meğersem bu metro büyülü bir metroymuş ve insanlara hayatlarının en mutlu anını yaşatıyormuş onları beşiklerine göndererek.

Metronun son durağı onları bir hostele ulaştırmıştı. Hostele girdiler. Kendilerini karşılayan görevli onları tanıyor gibiydi. Samimi bir şekilde onlara oda ayarladı ve daha fazla yapacak bir şey olmadığı için grup dağılıp uyudu.

Ertesi sabah kalktıklarında kahvaltının bedava olduğunu gören Dimitri, hemen öğle ve akşam yemeği için de sandviç yapmaya başlamıştı. Valentine ona bir dirsek attı ve “Salak, biz zenginiz napıyon sen?” dedi. Dimitri bazen unutuyordu ne kadar zengin olduklarını. Soyadı başka olsa da o da bir Marquesa’ydı ve bir Marquesa gibi davranmadığında Vali buna çok sinirlenirdi. Bu yüzden ona aldırış etmeden sandviç hazırlamaya devam eden Dimitri’yi düelloya davet etti. Birbirlerini selamladıktan sonra Vali, tüm büyüler içinde en ölümcül olanı haykırdı semalara. “Tavşan gözüüü kör kuyuuu, lienaya dönüştür Kristopulos’uuuu!!!” Fakat Dimitri zamanında bir kalkan büyüsü yapmayı başararak lienaya dönüşmekten kurtulmuştu. Düelloyu burada sonlandırdılar. “Adam ol yoksa bi dahakine kendini lienaya dönüşmüş olarak bulursun.” diye tehdit etti en yakın arkadaşını Mc Belalı. Düellonun gerginliği üstlerinden kalkınca duygularını müziğe dökmeye karar verdiler ve bir rap patlattılar.

“Cehennemi gördük, Cennete geldik,
Cennet dedikleri ne biçim yermiş, gördük,
Metrosu harika, beşik gibi sallandırır seni,
Aman dikkat et, yoksa görürsün ebeninkini.

Bahçeleri ne güzeldir, ne kutsaldır Cennetin
Mc Belalı’nın adıdır Valentine,
Mc Yaralı ise Dimitri,
Kızdırırsanız gösterir size sikini!

Fakirlik iğrenç bir şeydir, keşke bitse
Ya da herkes ölüp Cennete gelse
Bir başkadır Cennetin kokusu,
Ama her şeyden değerlidir Özel Gece Kutusu!!”

Arkadaşları hunharca alkışlıyordu raplerini. Bazılarının gözleri bile dolmuştu. Bu kadar yeter deyip Colin’i aramaya karar verdiler. En nihayetinde buraya onun için gelmişlerdi. Tam bir plan yapmak için masa başında toplanmışlardı ki, asansörden inen tanıdık bir ismi gördüler. Willy hemen oturduğu yerden fırladı ve koşarak Colin’e sarıldı. Aralarında birkaç duygusal cümle kurulmuş gibiydi çünkü ikisinin de gözleri dolmuştu. Bu durumdan çok etkilenen Dimitri de sessiz sessiz ağlıyordu kenarda, bir yandan da kolunu jiletliyordu.

Colin’i bulmaları güzel olmuştu. Şimdi onu da alıp buradan gidebilirlerdi. Fakat Colin onlara durumu açıkladı ve yanındaki diğer iki elemanı tanıttı. Vali, sanki onları önceki yaşamından tanıyor gibiydi. Hemen içi ısınmıştı elemanlara. “Merhaba beyler, ben Valentine Marquesa. Çok zenginim.” dedi hemen onlara. Adları Aleksey ve Vitali olan bu adamlar, bulmaları gereken ruhlar olduğunu açıkladığında Vali’nin canı çok sıkılmıştı. Ayak işi yapmayı hiç sevmezdi. Fakat ellerindeki pusula işe yarar bir şeye benziyordu ve buraya da eli boş dönmek için gelmemişti. Bu yüzden o da grubun geri kalanıyla beraber ruh avına katılmaya karar verdi ve bir story daha paylaştı. Bu storyde Dimitri üzülen surat yapıyordu ve Vali de fotonun üzerine “Cennette daha fazla duracağımız için çok üzüldü” yazdı. Sonra sesli bir şekilde lel dedi ve diğerlerinin arkasından hostelden çıktı.

Pusulanın gösterdiği yöne doğru yürümeye karar verdiler. Metroyu kullanarak doğru yere gidebileceklerinden emin değillerdi çünkü. Pusulanın göstergesini takip ettikçe, karşılarına bir sahne çıktı. Bomboş alanda kocaman bir sahne kurulmuştu. Grup alana girdiğinde etraftaki ışıklar yandı ve birden sahnede bir kız belirdi. Vali şaşkınlık içerisindeydi. O kadar şaşırmıştı ki şarkıya odaklanamıyordu. Hemen Dimitri’nin kulağına eğilip “Abi, Avril ölmedi ki???” dedi. Dimiş, gözlerini devirdi ve Vali’ye “nasıl bu kadar cahil olabiliyosun” bakışı fırlattı. “Avril’ın öldüğünü ve yerine Melissa diye birinin geçtiğini herkes bilir.” dedi. Vali, kendisinin bunu bilmemesine ve Dimitri’nin bilmesine çok sinirlendi. “O devirdiğin gözlerini çıkarır götüne sokarım senin.” dedi bu yüzden can dostuna.

Bu sırada kız konserini bitirmiş ve Alex’in yanına gelmişti. Hemen onun etrafında toplandılar. Valentine, Avril’a en yakın yeri seçti ve “Senin öldüğünü ve yerine Melissa diye birini geçirdiklerini hep biliyordum zaten…” dedi.

Kız tam cevap vermek için ağzını açmıştı ki, arkadan gelen tanıdık bir ses Vali’nin tüylerini diken diken etti. “Annen sana yalan söylememen gerektiğini öğretemedi mi Marquesa oğlu?” Valentine, bu sesi çok iyi tanıyordu. Dramatik bir yavaşlıkta arkasına dönüp sesin sahibiyle göz göze geldi. Evet… Bu Ewan McMillan denen embesilin ta kendisiydi…